ساحل طلایی در گفتگو با صدای آزادی: نگاه مدیران به ورزش زنان هیچ تغییر مثبتی نکرده است
ساحل طلایی قهرمان پانزده دوره مسابقات کاراته سبکهای آزاد کشور:
نگاه مدیران به ورزش زنان هیچ تغییر مثبتی نکرده است
اشکان میری: استان کرماشان همواره در رشته‌های متفاوت علمی، هنری و ورزشی دارای استعدادهای نام آوری در میان بانوان بوده است. اما همیشه مسیرهای موفقیت برایشان با سنگلاخها و کاستی هایی هم همراه بوده است. نبود امکانات، مشکلات فرهنگی و اجتماعی و همچنین عدم توانایی و حمایت مدیریتی از بارزترین این سنگلاخها باشد. شاید بتوان گفت قدم گذاشتن در مسیر موفقیت در استانی که با انواع مشکلات و کمبودها دست و پنجه نرم می‌کند کاری بس سخت و طاقت فرسا باشد اما با این شرایط جوانانی این کار سخت را به خوبی انجام می‌دهند و برای رسیدن به آن لحظات از گردنه‌های بسیاری گذشته‌اند. یکی از بانوانی که توانسته است از پس این مشکلات بر بیاید، ساحل طلایی است که قهرمان چندین دوره از مسابقات کشوری و بین المللی کاراته سبکهای آزاد است. برای آشنایی بیشتر با او و معضلات ورزش بانوان استان شما مخاطبان صدای آزادی را به خواندن صحبت‌هایش دعوت میکنم:
در همین ابتدا از خودتان بگویید و مخاطبان صدای آزادی را بیشتر با «ساحل طلایی» آشنا کنید.
متولد شهر کرماشان و عضو اسبق تیم ملی کاراته سبکهای آزاد هستم. کاراته را بدلیل علاقه شخصی‌ام از سال 1378 و در سن هفت سالگی شروع کردم و همین علاقه قلبی‌ام به کاراته باعث شد که این رشته رو ادامه بدهم. قهرمان پانزده دوره مسابقات کاراته سبکهای آزاد کشور هستم در مسابقات اوراسیایی مقام دوم را کسب کرده‌ام و همچنین مقام سوم تورمنت آسیایی کاراته را دارم. چندین دوره بازیکن برتر لیگ کاراته کشور شده‌ام و کارشناس ارشد تربیت بدنی هستم. همچنین مدیر اسبق کمیته حرکات اصلاحی اداره‌کل تربیت بدنی استان کرماشان هم بوده‌ام.
گفتید که از هفت سالگی کاراته را شروع کردید. یعنی زمانی که بیشتر باشگاههای ورزشی در محیط‌های کوچک و زیرزمین دایر می‌شدند. آیا پیدا کردن یک باشگاه ورزشی بانوان آسان بود؟
آن سالها هرچند خیلی هم دور نیست ولی باشگاهای ورزشی بسیار کم بودند و از همین مقدار کم هم اکثرا مخصوص آقایان بودند و تعداد کمی باشگاه ویژه خانمها وجود داشت. مثلا دو باشگاهی که در محله ما بودند، تماماً در اختیار آقایان بودند ولی با تلاش زیاد باشگاهی با تایمی پاره وقت برای خانمها پیدا کردم که زمان مورد استفاده اش هم فقط از ساعت 8 تا 11 صبح بود. من هم سن و سال زیادی نداشتم و باتوجه به شغل پدرم که صبح‌ها سرکار بود مجبور بودم اکثر اوقات به تنهایی مسیر طولانی منزل تا باشگاه رو با تاکسی یا پیاده طی کنم. آن موقع نگاه ورزشی به گونه‌ای بود که اکثر مدیران ورزشی باشگاهها تصور می‌کردند که تعداد خانمهای ورزشکار کم هست و احتیاجی به افزایش فضای ورزشی وجود ندارد ولی همان باشگاهی که من می‌رفتم چند سالن ورزشهای مختلف را شامل می‌شد که در تایم خانمها، به صورت کامل تکمیل می‌شد.
کاراته یک زمانی بسیار مورد توجه بود، ( البته که الان هم هست) ولی برای شما که دختر بودید، تفاوتی در این توجه و حمایت خانواده وجود داشت؟
خب! باید بگویم که خانواده‌ام به ویژه پدرم بسیار مشتاق و حامی من بود. اما اطرافیان و آشنایانی که با ما در ارتباط بودند، نظر دیگری داشتند و همیشه به پدرم و بقیه اعضای خانواده توصیه می‌کردند که اجازه ادامه دادن رشته‌ی کاراته را به من ندهند و می‌گفتند که این رشته‌ای پسرانه و خشن است که باعث ایجاد خشونت در من و تغییر خُلقیاتم می‌شود!! و متاسفانه نگاه بسیار منفی از طریق بقیه افراد خارج از خانواده درجه اولم به رشته ورزشی ام وجود داشت و در حالیکه خودشان را دلسوز نشان می‌دادند مدوام درحال تخریب روحیه‌ام بودند. اتفاقی که در محیط خارج از خانواده همیشه با آن روبرو بودم.
شما ورزش را به صورت حرفه‌ای دنبال کرده‌اید. مشکلات ورزش بانوان استان از دیدگاه یک ورزشکار خانم که سابقه‌ی همکاری با مدیریت ورزشی استان را دارد چگونه است؟
راستش را بخواهید مشکلات ورزش بانوان هیچ تغییری نکرده است! هرچند در این چند سال تعداد ورزشکاران خانم بیشتر شده ولی نگاه مدیران به ورزش زنان هیچ تغییر مثبتی نکرده و همان بی توجهی و بی تفاوتی را که در سالیان گذشته داشته‌اند را سالهای اخیر هم داشته‌اند.
این نگاه بی تفاوت نسبت به تمام ورزشکاران آماتور و حرفه‌ای کرماشان وجود دارد. شخصاً چندین بار با مسئولین بخاطر همین نگاه تبعیض آمیز و بی تفاوت کشمکش و گفتگو داشته‌ام. من چندین سال قهرمان ایران بودم و اولین ورزشکار خانم کاراته سبکهای آزاد بودم که در مسابقات برون مرزی مقام آوردم اما هیچوقت از طرف مسئولین ورزش استان حمایت نشدم و هیچ اسپانسری هم نداشتم و تمامی مخارج این مسابقات رو با هزینه‌ی شخصی خودم پرداخت می‌کردم.
جالب اینجاست که تنها یکبار از من تجلیل شد و هدیه آنها هم یک کارت اعتباری صد هزار تومانی بود! این بی‌تفاوتی در ورزش بانوان همیشگی بوده و هیچ ارتباطی با مدیر وقت نداشته بلکه به صورت ریشه‌ای و ساختاری در مدیریت ورزش استان وجود دارد.
آیا این مشکلات تنها در کرماشان است یا در شهرهای دیگر هم وجود دارد؟
ببینید! بزرگترین مشکل جو ورزشی استان ما برای خانمها، غیرممکن بودن تمرین آقایان با خانم‌هاست. منظور من مربی آقا و ورزشکار خانم است. باید با تجربه‌ی شخصی خودم توضیح بدهم: مربی شخصی من یک خانم بودند که همسرشان هم از مربیان کاراته استان بودند و اگر من می‌خواستم که با همسرشان تمرین کنم، باید در حضور خانم‌شان و در شرایطی که هیچکس خبردار نشود، من باید تمرینم را انجام می‌دادم. مگر چه اتفاقی می افتد اگر یک خانم بخواهد با حجاب کامل با یک آقا تمرین کند؟ در عین حال که در استان‌های دیگر این مشکل وجود ندارد و مربیان آقایی که توانمندی بالایی دارند به ورزشکاران خانم تمرین می‌دهند.
پس با این اوصاف مدیریت ورزشی استان رضایت بخش نیست. درست می‌گویم؟
قطعا با جوابهایی که در سولات قبل دادم خیر، اصلا رضایت بخش نیست! اگر از هیئت کاراته بگویم، این مرکز در هیچ سالی مدیریت خوب و لایقی نداشته است. هر سال مقدار زیادی پول از طریق مسابقات، ورودی مسابقات، آزمون های کمربند و .. بدست می آورند اما هیچگونه پیشرفتی در منابع، امکانات و حمایتها نداشته‌ایم. و هیچکس هم نمی‌فهمد آن پولها کجا می‌روند و چطور خرج میشوند. کاراته به دو دسته‌ی کلی کنترلی و غیرکنترلی تقسیم می‌شود، که سبکهای آزاد در دسته‌ی غیرکنترلی قرار می‌گیرند. هرچند از ورزشکاران سبک های کنترلی حمایتهای بیشتری می‌شود اما هیچ گونه رسیدگی نسبت به ورزشکاران و مربیان سبکهای آزاد و غیرکنترلی صورت نمی‌گیرد در حالیکه بیشترین مدالها و مقامها را همین ورزشکاران سبکهای آزاد و غیرکنترلی بدست می آورند.
یعنی شما میگویید تمامی هیئتهای ورزشی استان دچار فلج مدیریتی و ناکارآمدی هستند؟
من سابقه‌ی همکاری با اداره ورزش و هیئت همگانی را دارم؛ با قاطعیت نمی‌توان گفت همه‌ی هیئتهای ورزشی استان عملکرد خوبی ندارند. عملکرد هر بخش ورزشی ارتباط مستقیم با عملکرد حرفه‌ای مدیر آن بخش دارد. یک مدیر ورزشی نه تنها باید تحصیلات مرتبط با مدیریت ورزش را داشته باشد بلکه باید خودش هم ورزشکار باشد تا بتواند به درک درستی از مسائل و مشکلات ورزشکاران برسد. کم نیستند ورزشکارانی که هم بصورت حرفه‌ای ورزشکاراند و هم تحصیلات بالای ورزشی را هم دارند اما متاسفانه در حاشیه قرار می‌گیرند ولی کسانی بدون هیچگونه تجربه و رزومه‌ی ورزشی یک شبه و از ناکجا آباد سر از هیئت های ورزشی و پست‌های مدیریتی در می آورند که نتیجه‌اش هم را که می‌بینید.
وقتی از ورزش بانوان صحبت می‌شود، ناخودآگاه مشکلات امکانات و منابع هم در میان صحبتها نمود پیدا می‌کند. آیا بنظر شما تقسیم منابع و امکانات ورزشی در استان با نگاهی جنسیت زده و تبعیض آمیز تقسیم می‌شود؟
بدون شک! بیشتر امکانات ورزشی با پیش‌فرض استفاده‌ی آقایان در اختیار هیئت‌ها قرار می‌گیرد و آنها هم با نگاهی جنسیت زده و مردسالارانه منابع و امکانات را با بیشترین بهره‌برداری در خدمت ورزشکاران آقا قرار می‌دهند. بگذارید مثالی بیاورم: در کرماشان پیست مجموعه آزادی تنها یک الی دو ساعت آن هم صبح بسیار زود در اختیار خانمها قرار می‌گیرد و بقیه ساعات روز بطور کامل در اختیار آقایان است. یعنی اگر خانمی که خانه‌دار باشد و تنها در ساعات پایانی روز و عصرها برای پیاده روی و دویدن وقت آزاد داشته باشد نمیتواند از آنجا استفاده کند. با این تفاسیر واژه‌ای بهتر از نگاه مدیریت جنسیت زده برای توصیف مدیریت ورزشی استان پیدا نمیکنیم.
حالا راهکار شما برای حل این مشکلات چیست؟
همانطور که گفتم نگاه مدیریتی ورزش استان باید ریشه‌ای حل شود. تحصیلات آکادمیک مدیریت ورزشی به همراه تجربه‌ی ورزشی لازمه‌ی یک مدیر ورزش است. جدای از اینها، برای رفع بسیاری از معضلات باید خانمها هم در رده‌های مدیریتی قرار بگیرند. متاسفانه در استان ما مدیر ورزشی خانم نداریم و بهایی به مدیریت آنها در ورزش داده نمی‌شود. درحالی‌که بسیاری از بانوان ورزشکار که دارای تحصیلات آکادمیک هم هستند توانایی مدیریتی بالایی هم دارند و همان نگاه جنسیت زده اجازه‌ی فعالیت آزادانه را به آنها نمیدهد.
بسیار خوب! سخن پایانی تان را می‌شنویم
امیدوارم ورزش استان روزهای خوبی در پیش رو داشته باشد و خانمهای کرماشانی هم بتوانند بدون استرس و مشکلات سخت افزاری بیشتر از گذشته به ورزش رو بیاورند و در فضایی سالم و عادلانه پیشرفت کنند. از شما و مخاطبانتان هم تشکر میکنم.
باتشکر از شما برای وقتی که در اختیار ما قرار دادید