می سرایم این غزل را زیر بارانی که نیست / چهار غزل از همایون رحیمیان

می سرایم این غزل را زیر بارانی که نیست
پا به پای آشنایی در خیابانی که نیست
رخ به رخ سینه به سینه میشوم خیره به او
با دلی آشفته و چشمان گریانی که نیست
لب فرو میبندم از هر شکوه ی تلخی که هست
یا به قول بیوفای خویش هذیانی که نیست
زیر چتر آبی احساس خود میگیرمش
تا نگردد خیس از رگبار بارانی که نیست
گاهگاهی از لبش توت تبسم چینمی
دزدکی من با سرانگشتان لرزانی که نیست
تا دهم امید واهی من به خود میگیرم آه
در دو چشم قهوه ای اش فال فنجانی که نیست
ناگهان از این توهم میشوم آشفته باز
روبروی آینه…بر طاق ایوانی که نیست
میتراود از نگاهم بغض صدها خاطره
در غروب جانگداز ماه آبانی که نیست
تا بهارم کی شکوفد در خزان خاطره
میگذارم شاخه ای گل توی لیوانی که نیست
یاد تو دست از خیالم برنمیدارد عزیز
مثل باران ستاره بر شبستانی که نیست