هه‌ناێ وه‌ره‌و ت هاتم، که‌لیمه هات! / شێعرێگ له «له‌ش شه‌شم» جه‌لیل ئاهه‌نگه‌رنژاد
ئێوارێان وه بێ ت
کۊچه‌گان بی ده‌روه‌چ گه‌ز که‌م
نیمه‌روان
کتاوه‌یل سفر عه‌تیق،
شه‌وه‌گیان
ماڵ باڵابه‌رزێگ له چوارم هجری
جه‌هان له نوو توان پڕه‌و بکه‌ن
له ده‌یشته‌وانه‌یل ویل تیسفوون
له ئه‌ڵوه‌نێ گ هه‌ێمان
له رووباره‌یل گیانم
رشێده خاک بێ‌خه‌سره‌و
له تاقێ گ بوو که‌سرا له لێ هات!
له ڕشیانه‌یل مێژوو
له په‌ێغه‌مه‌رێلێ گ
وه گژ داره‌یل زاگروسه‌و تاوه کردن!
…
شه‌وانه
له ناو له‌ش خه‌و
ئه‌ول ئیساگانا،
ئیسگاگان بێ بن زه‌ۊ گه‌ردم
چه‌مه‌نده‌فه‌ر فره‌ێگ
له ڕووباره‌یل خۊنم
پشنمه ده‌یشته‌یل بێ ده‌یشته‌وانا
ته‌نیا هه‌ناێ وه‌ره‌و ت تییه‌م،
واران وارێ
وا وارێ
که‌لیمه وارێ
شێعر وارێ …
***
ته‌نیا هه‌ناێ وه‌ره‌و ت هاتم،
چه‌ن گه‌ز! ته‌نیا چه‌ن گه‌ز! دامه‌و ده‌م دنیایا!
ترجمه:
آنگاه که به سمت تو آمدم، کلمه آمد
غروبهای بی تو
در کوچه‌های بی پنجره قدم می‌زنم و
ظهرها در میان کتابهای عهد عتیق!
و صبح ها در خیال آستان بالابلندی
در چهارم هجری می نشینم
جهان را
دوباره می خواهند شلوغ کنند
با هجوم دشتبانان گیج تیسفون
با الوندی که هنوز از رودخانه های جانم
به خاک بی خسرو می ریزد
با تاقی که بوی کسرا می دهد
با بهم ریختگی تاریخ
با پیغمبرانی که
برشاخه‌‌های درختان زاگرس
تاب بازی می کنند
شبانگاهان
در جسد خواب
با عیسی‌ها ایستگاههای بی پایان زمین را
می گردم
قطارهای بسیاری را که در رودخانه‌های جانم
در حرکتند،
به دشتهای بی‌دشتبان می پاشم
اما تنها
وقتی به سوی تو می‌آیم،
باران می بارد
باد می بارد!
کلمه می بارد…
تنها وقتی به سوی تو می‌آیم
چند قدم
تنها چند قدم
بر جهان می افزایم