سروه‌ێگ ک له‌ێره چۊد / زوهره په‌ناهی
به‌ندووشه‌گه‌م جه‌م کردم. ته‌پ و توز شار هه‌ناسم کپه‌و کردۊد. دڵم تواستیاد یه‌ێ سه‌رێگ بێه‌مه میلکانم. دڵم ئراێ رپه‌ڕپ کردیاد. وه هۊرم ناتیاد که‌ێ چۊمه کۊیه. ئه‌وقه‌ره کار ڕشیاۊده ملم ک وه‌خت نێاشتم سه‌رم بخورنم. دڵم ترینگه کردیاد ئرای یه‌ێ که‌م بان چین و خوار هاتن وه کۊیه.گه‌رد ماشینه‌گه‌م که‌فتمه رێ. وه دیه‌که‌ێ ره‌نگینێگ ک وه‌لاێ کۊیه بی، رەد بیم تا ره‌سیمه ئاخر جاده چه‌وم که‌فته ئێ هه‌مکه گه‌وراییه. ماقمه‌و برد. خه‌نه‌ێ بۊچکێک کردم و وه ژێر لێوم وه‌تم:«به‌به! کوڕه‌گه بکه‌فه رێ»
وه نه‌رمه نه‌رمێگ له کۊه چیمه بان. چه‌ویلم دورانمه داره‌ێل ره‌نگین به‌ڕۊ. یه‌ێهه‌و خه‌نه وه بان لیوه‌م وشکیا. چه‌وه‌یلم وه رخه‌و گرده‌و بێ. نیه‌زانم چ ناپیایێگ لانه‌ێ سنجاوێگ گه‌رد کوچگ کپانۊد
وه هله‌و‌په‌له ده‌س بردم و کوچگه‌گان دراوردم. وه قه‌پ و قاڵیگ وه‌تم:《خودا خیرد نیه‌ید》تا کوچگه‌گان لاوردم یه‌ێ سنجاویگ هه‌راسان وه ناو لانه‌گی په‌ڕیه ده‌ێشت و ده‌رچێ. چه‌ن شاخه‌ێگ ک چێه بان، هه‌ڵه‌و گردیاد. وه چه‌وه‌یل گه‌وراێ نووڕسه‌پیمه‌و. چمان وه لیم ده‌س‌خوه‌ش وه‌تیاد. منیش خه‌نیم و ده‌سی ئڕای ته‌کان دام و دوواره وه کۊیه چیمه بان.
هێمان فره نه‌چۊمه بان، یه‌ێهه‌و چه‌وم که‌فته یه‌ێ رێ تازه‌ێگ. وه خوه‌م وه‌تم:《 کوڕه‌گه یه کۊیه‌س ها !ئشتباه بچی، یانی مه‌رگ》دوواره رێه‌گه‌م گردم و چیم. ئه‌مانێگ نه‌خش تار خه‌و دۊیه‌شه‌وم مه‌قزم پڕ کرد.
چمان یه‌ێ ده‌نگێگ م وه ئهولا کیشیاد. وه ترس و شه‌ک پا نامه ناو رێیگ ک نیه‌زانستیام بنێ بووده چه؟! چه‌ن تاش ک رد کردم یه‌ێهه‌و که‌فتمه هۊر یادمانێگ ک هه‌ر وه‌خت جه‌ژن وه دونیا هاتنم بیاد، داڵگم وه گه‌رد کولێگ نک و ناڵ ئرام وه‌تیاد. هیمان وه یاد هاوردنی گیان داڵگم خیده لرپه. داڵگم هه‌فت مانگه م له بار داشتیه ک وه پامل باوگم ئرای خوه‌ش گوزه‌رانی تیه‌نه لای ئی کۊیه.
داڵگم تا چه‌وێ که‌فێده داره‌ێل به‌ڕۊ، ده‌سێ کیشیده بان زگی وه باوگم وێشی :《م هه‌وه‌س به‌ڕۊ کردمه بچوو ئڕام به‌ڕۊ بار》 باوگم تا تواێد بچوود، داڵگم شروو کیده قه‌پ و قیژ. باوگم تا دونێد حاڵ داڵگم خراوه، هراسان ده‌ویده لای ئێ دیه‌که و تا جاێیگ ک هه‌ناس دێرید، هاوار کیشێد: کوومه‌ک، کوومه‌ک!.
تا یه‌ک یه‌ێ ژن و پیاێ جووانێگ وه دۊر ده‌نگ کوومه‌ک باوگم شنه‌فن تییه‌ن. منیش چمان فره هه‌ڵه‌په‌له داشتۊم هه وه ئه‌وره هاتمه دونیا. داڵگم وه‌تیاد وه‌ختێگ هاتمه دونیا، فره ورسێیم بۊیه. خوەێ شیر نه‌یاشتێه بێه‌ێده پیم ئه‌مان ئه‌و ژنه ک هاتۊده کوومه‌کی، وه داڵگم ئۊشێ:《دونیا ها کام کوڕه‌گه‌د. ئاخ سروه گیانه‌گێ من بیس رووژیه》منیش وه ئه‌وره یه‌ێ دڵ سێر شیر خوه‌م و گێشت چێشت وه خه‌ێر ڕه‌ێ بوو.
له ناو یادمانم قه‌رق بۊم ک یه‌ێ تاشێگ له نووای رێیم پێا بی. چه‌وه‌یلم گرده‌و بی. تا ئه‌لان ئێجووره چێشتگ نه‌ۊم. وه بانێ تاشه‌یل غه‌ریویێگ داشت. چمان که‌سێگ وه بانێ کار کردۊد نزیک‌تر ک بیم، نه‌خش یه‌ێ ژن ره‌نگینێگ وه بانێ تراش خواردۊد. ره‌نگینی و ته‌میس‌کارییێ چه‌وه‌یلم گردۊده کار. وه لاێ خوه‌م وه‌تم:《 چمان ئرام ئاشناس 》داشتم مه‌قزم جووریام. ئه‌مان هۊچێ وه هۊرم نات.
وه ده‌نگ بڵینێ وه خوه‌م وه‌تم :《بێ خیال》! که‌مێگ سه‌رم خڕ دام. یه‌ێ پیاێ جووانێگ له بان تاش درێژ کیشاۊد. چمان خه‌فتۊد.پیاێ خوه‌ش نه‌خش وه‌ل گیسه‌یل هۊل و ده‌م چه‌و چه‌رمێ وه ئاسایش کۊیه په‌نا هاوردۊ. منیش وه لاێ هه‌ر ئه‌و تاشه دانیشتم و وه ده‌نگ بڵینێ وه‌تم:《 ئووخوه‌یش،چه‌نێگ با سه‌فاس》یه‌ێ که‌م ته‌ز گیانم ده‌ر کردم. یه‌ێهه‌و وا شروو کرده هه‌ڵگردن پِلان پِلان یه‌ێ قوتی قورسیگ خسه نواێ پام. ده‌ری وا بی. چه‌ویلم وه ترس وشکێه‌و برد.
هه‌راسان یه‌ێ جار‌تر ته‌ماشای کوڕه جووانه‌گه کردم. وه‌ی خودا گیان نه، ده‌رجا خوه‌م ره‌سانمه بان سه‌ری. ده‌سه‌یلم نامه بان شانه‌یلی و چه‌ن بار ته‌کانی دام و ده‌نگ هه‌راسان و گورایگ وه‌تم:《 ئاقا، ئاقا حاڵد خاسه؟》
ئه‌مان جوواویگ نه‌ژنه‌فتم. تۊیه‌ن ده‌سم کردمه ناو به‌ندووشه‌گه‌م. یه‌ێ گله ئاو مه‌ده‌نی داشتم. ڕشانمه بان ده‌م چه‌وێ و چه‌ن گله که‌شیله دامه ئی لاو ئه‌ولاێ ده‌مێ. یه‌ێهه‌و یه‌واش و بێ‌نز چه‌وه‌یلێ وا کرد. ده‌نگم لرپه کردیاد. هاوارێگ کیشامه سه‌ری و وه‌تم:《 چه وه‌ل خوه‌دا کردیده؟!》
-وه ده‌نگیگ ک وه زوور هاتیاده بان، وه پیم وه‌ت:《 ولم بکه ناڵه‌تی بچوو وه ئهولا》ده‌سیل بێ‌گیانی ناده بان شانمه‌و ده‌له‌کم داده پشت و دوواره چه‌ویلی بسا. دوواره دامه ناو ده‌م چه‌وی و هی چریمه‌ی :《ئاقا، ئاقا! 》 ئه‌مان ئێ‌باره دێ خه‌وه‌رێگ وه وا کردن چه‌وه‌یلی نه‌ۊ.
ده‌سه‌یلم شروو کرده ڵرپه کردن. ئه‌مان م وه‌ل که‌ر نه‌ۊم. یه‌ێ شیر پاکه‌تی داشتم وه زوور کردمه‌ێ حه‌لقێ. نه‌زانستیام بایه‌د چه بکه‌م .تۊیه‌ن خسمه‌ی بان پشتم و وه هه‌ر گیانه سه‌رێگ بی، وه بان تاشه‌گه هاوردمی خوار. هه‌ناسم وه زوور هاتیاده بان. ئه‌مان بایه‌د بچیام. چه‌ن بارێگ پام خوز خوارد. ئه‌مان م بایه‌د نجاتێ بییام و بڕه‌سانیامه‌ێ خوار کۊه. چه‌وه‌یلی هیمان به‌سیاۊد. م ده‌ف ده‌فێگ چریامه‌ێ.
ته‌نیاچێشتێگ که ئمێدم هه‌ڵ گردیاد، هه‌ناسیل بی‌نزێ بی ک خواردیاده پووق ملم. پایلم نیامه بان کوچگه‌ریزه‌یله و ته‌ماشای خوار کۊیه‌گه کردیام و هه‌ێ وه ناو دڵم خودا خودا کردیام. ته‌نیا شانسێگ ک ئی جووانه داشت، یه بی ک فره ناتۊده بان .
ته‌مام گیانم خیس عه‌رق بی. دوواره وه ده‌نگ پڕ وه ئلتجاێگ چریمه‌ێ: ئاقا هه‌لس ئاقا بنووڕ ره‌سیمنه‌سه دیه‌که! ئاقا هه‌لس ! وه دیه‌که ک ره‌سیم. هاوار «کوومه‌ک! کومه‌ک! »م هێز گرد و چمان موتور پایلم تازه رووشن بی. تۊیه‌ن‌تر گامه‌یلم لاوردم. یه‌ێهه‌و پیاێ سینه پانێگ ک وه مل تراکتوره‌گه‌ێ بی، تا ده‌نگم شنه‌فت، وه فرتێگ تا ئه‌وره ک توه‌نستیاد وه‌ل تراتره‌گه‌ێ هات.
دوه‌ی ئه‌و وه هه‌له‌و په‌له ده‌وییه لام چمان زانستیاد خه‌وه‌ریگ بیێه تا ره‌سیه لام و چه‌وی که‌فته جووان بان پشتم ده‌سیلی قایم کوتاده ناو سه‌ری و وه‌ت:《 زانستم گول سو دایده ده‌یشت، حه‌تمه‌ن چێشتیگ ها ناو سه‌رد》 چه‌ن بار کوتاده ناو ده‌م چه‌وێ: حسام! حسام هه‌لس! .
وه‌ل هه‌ناس وه شوماره کفتیاێم وه پێ وه‌تم :《ئاقا ویره دکدرێ، چیشێگ دێرین؟! 》پیا وه‌ل حاڵ په‌شێو و ده‌س وه پاێ دریژترێ ته‌ماشام کرد و تۊیه‌ن حسام خسه بان پشتێ و وه پیم وه‌ت:《 باوه شوونم. بایه‌د بچیمه ماڵ بێداشت》شه‌ه‌ل و هه‌ناس بڕیای که‌فتمه شوونی.
تۊیه‌ن حسام خسه بان تراکتوره‌گه‌ێ. منیش وه په‌له پرتکی په‌ڕیمه بان. وه ناو رێ پیاگه داێم وه‌تیاد: ده‌وام بار، ده‌وام بار وه خاتر خوه‌یشگد! نه‌یل بیشتر وه یه وه لاێ شه‌رمه‌نده بۊم!
م ته‌نیا وه ره‌نگ و ریچه‌ێ په‌ڕیای حسام چه‌و بڕۊم و فڕه‌ێ ره‌گ ده‌سێ گردیام. بی نز کوتیاد. ئه‌مان خاس بی ک هێمان کوتیاد . وه‌ختی هاتمه خوه‌م، دیم پیاگه وساد و حسام وینه‌ێ مناڵێگ خسه بان پشت پانی و هاوار کیشا:《 خانم دکدر! خانم دکدر!》 چه‌وه‌یل خانم دکدر تا که‌فته حسام وه ئه‌خمی وه‌ت :《یه هه‌م خودکوشی کردێه؟!! ئه‌ی خودا!… بخه‌ره‌ێ بان ته‌خت》له‌شی خسیمه بان تەخت. خانم دکدر درجا معده‌ێ شوورد.
حسام یه‌ێهه‌و هوق گه‌ورایگ داد و هه‌ر چێ خواردۊ، هاورده بان. گیانی شروو کرده ڵرپه و دگانه‌یلی خوردیاده بان یه‌ک . وه چه‌وه‌یل پڕ وه کینه‌ێگ نووڕسته من و وه ده‌نگ بڕیایێگ وه‌ت:《 ک کی م هاوردیه‌سه ئیره؟! ئاخ ئڕا نیه‌لین خوه‌م راحه‌ت بکه‌م؟!! 》
حسام دوواره وه هووش چێ و خه‌فت. خانم دکدر وه حاڵ خه‌مین و په‌شێوێگ وه پیا جووانه‌گه وه‌ت:《ئاقا ره‌زا مه‌گه وه‌پیت نه‌وه‌تم وه خاتر یه ک وه ناو ته‌سادوف، حسام رانه‌نده بیێه، ئه‌لان خوه‌ێ له ناو مه‌رگ خانواده‌ێ تاوانکار زانێد و تا به‌لاێگ وه سه‌ر خوه‌ێ نارێد، ده‌س هه‌ڵ نیه‌گرێد. وه گه‌رد ئمروو بیێه ۳ بار ک وه خه‌ێر چێیه سه‌ر. ئه‌مان بارتر چه؟! بووه‌ینه‌ێ لاێ یه‌ێ ره‌وانشناسێگ》
ره‌زا تا ئێ قسه‌یله شنه‌فت وه بخزێگ ئه‌سره‌یلێ خسه بان ده‌م وچه‌وێ و وه‌ت:《 وه خودا حه‌ق دێرێد ته‌حه‌مڵ ئێ په‌ژاره سه‌خته! ک بۊده باعس مه‌رگ باوگ و داڵگ و خوه‌یشگد. ئه‌وه‌یش خوه‌یشگێ ک قه‌رار بی یه‌ێ مانگ دۊه‌ی ئه‌ۊ مقه‌ێر وه‌ل م عه‌رووسی بکه‌ێد.
خوه‌د خوو خاس زانید! م چه‌نێ دڵداده‌ێ سروه بیم. وه خودا م هه‌مراێ دۊه‌ێ ئێ یه‌ێ ساڵه ک چێیه، نه‌تۊیه‌نستمه گه‌رد خه‌م نه‌ۊنێ قه‌رار بگرم. چ بڕه‌سێده حسام ک گێشت خانواده‌ێ وه ده‌سێ چیێه.
تا جاێگ ک توه‌نستمه حه‌واسم وه پێ بی. ئه‌مانێگ خوو منێش باێه‌د وه کاره‌یلم بڕه‌سم. هه‌ر چی وه پی وه‌تم به‌و وه‌ل من و داڵگم زنه‌ی بکه وه ماڵ غه‌ریوه نیه‌تیێد ماڵ میمگده! گووشێگ نه‌ته‌کان ک نه‌ته‌کان!
ئه‌لانیش ئی‌ده‌فه م پێای نه‌کردمه ئێ ئاقا پێای کردیه》خانم دکدر وه ته‌ماشاێگ پڕ وه ده‌س خوه‌ش نووڕسته پیمه‌و. یه‌ێهه‌و چه‌ویلێ خِڕ داده مل قاب ئه‌سکێگ ک وه بان میزه‌گه‌ێ بی. وه ده‌نگ خه‌مینێگ وه‌ت:《 من و ره‌فێقه‌گه‌م سروه وه لیدان قه‌ێرزانی که‌یم》
وه خه‌نه‌ی پڕ له ژارێگ ک وه بان لێوم بی، سه‌رێگ ته‌کان دام. یه‌ێهه‌و چمان دانه‌مه قه‌ێ به‌رقه‌و! وه چه‌وه‌یل پڕ وه پرسیارێ نوورستمه پیه‌و وه‌تم:《 س سروه‌ێ سه‌بوری؟!》خانم دکدر و ره‌زا وه یه‌ێ ده‌نگ ئه‌لاجه‌ۊیگ وه‌تن:《 مه‌گه تو سروه ناسید؟!》وه‌تم:《 نه ئه‌وجووره ک ئویه فکر که‌ین! چۊ بۊشم ئاخ م له ناو ئێ کۊیه هاتمه‌سه دونیا. یه‌ێ رووژ به‌ش شیره‌گه‌ێ داسه م.》
وه خه‌ت‌پشکه‌ر، چه‌وه‌یلم وه بان ئه‌سک مل میزه‌گه‌ێ خانم دکدر گل دام. چه‌وه‌یلم وه ئێ علاجه‌ۊه ک دونیام داچقیا و درجا وه‌تم :《یه ئه‌سک کییه؟!》خانم دکدر وه‌ت یه سروه س دێ. وه ده‌نگ په‌شێوێگ وه‌تم:《 نه باورم نیه‌ود. یه‌ێهه‌و خه‌و دوه‌شه‌وم جۊ فیلم هاته نووای چه‌وم و هاته هۊرم ئه‌و دۊیه‌ت جووانه وه ئه‌وره دیم، وه‌ل کراسێگ چه‌رمی ک له وه‌رێ بی، ده‌سێ گردۊده لای رێ تازه‌گه و هه‌ێ وه‌تیاده پیم بۊشه پێ گلاره عاشقدم》
وه خوه‌م دۊره‌و که‌فتۊم. گێشت ئی قسه‌یله وه ده‌نگ گه‌ورا وه‌تم. حسام چه‌ویل پڕ وه ئه‌سرێ واز کرد؛ وه‌ت:《 چه وه‌تی؟!》 وه‌تم:《 م خه‌و سروه خانم دیمه》یه‌ێهه‌و وه ده‌نگ گه‌ورایگ هاوار کیشاد و وه‌ت:《 ئاخره‌گه‌ێ بۊش، ئاخره‌گی!》چۊ گیج و گه‌وجیل وه‌تم :《گلاره عاشقدم» وه‌ت: بوشمه پید هه‌واسد وه بۊچگله‌یل بوود ئه‌وانه وه تو موحتاجن》ته‌مام ده‌م چه‌و حسام خیس وه ئه‌سر بی و شروو کرده داد و هاوار کیشان!.
حاڵم گه‌نه‌و بی. یه‌واش وه ماڵە بێداشتەگه دامه ده‌ێشت ک یه‌ێهه‌و ره‌زا وه ده‌و خوه‌ێ ره‌سانه پیم و وه ده‌نگ پڕ وه ئاشایسێگ وه‌ت:《 خودا تو ره‌سان وه‌ل قسیه‌یلد ئاویگ رشانیده بان ئی ئاگره》وه خه‌ت‌پشکه‌ریگ وه لێ پرسێار کردم:《راسێ ئێ بوچگله‌یله کین؟!》 وه خه‌نێیگه‌و وه‌ت:《حسام حامی داره‌ێل به‌ڕۊوه، بوچگله‌یل هه‌ر ئه‌و سنجاوه‌یله‌نه》چه‌وه‌یلم وه دڵه‌قیچه به‌رق دان و داره‌یل به‌ڕۊێگ ک وه بان کۊیه له دوورەو پیا بین، ماقیان برد…