مگر زندگی قرار است پاداشِ شایستگی به کسی بدهد ؟! به یاد حیدر کریمپور / محمدجواد جلیلیان
زنده‌یاد حیدر کریمپور
زنده‌یاد حیدر کریمپور
زنده‌یاد…
یکبار، دوبار، سه‌بار، صد‌بار خواندمش از اول. دلم می‌خواست بنویسم آقااا این لقب زنده‌یاد برای چیست؟ حیدر کریمپور زنده است! کوهنوردی می‌رود، کتاب می‌نویسد، درس می‌دهد، سرگرم پژوهش است، زندگی می‌کند علی‌رغم همه‌ی رنج‌هایش که هیچ‌گاه به آسودگی تعظیم نکرده‌اند…
اما یادم آمد کسی که یک وقت بوده، حالا میتواند نباشد! و این یک قانون ساده است. یادم آمد در زندگی چیزهایی هست به اسم کنار آمدن، پذیرفتن، عادت کردن و یک همچین چیزهایی…
به آخرین پیراهنش فکر می‌کردم که مرگ در آن رُخ داده بود… به آخرین بازدیدش در تلگرام که فقط چندساعت از آن می‌گذشت، به آخرین تصویری که از چهره‌اش در خاطرم مانده بود، به آخرین پیام‌هایی که با هم رد و بدل کرده بودیم، به آخرین آهنگ صدایش وقتی مرا به نام کوچک‌ام صدا زده بود…
به او گفته بودم: «چنان شریف و ساکتی، که فراموشم شد رنج میکشی..!»به هر حال آدم ناگزیر است که با تقدیرش کنار بیاید! اصلا این آدمِ لعنتی با همه چیز کنار می‌آید، چون اساسا برای همین خلق شده…
حیدر کریمپور رفته بود؛ زنده‌یاد شده بود در اخبار، زنده‌یاد شده بود در اعلامیه‌ها، زنده‌یاد شده بود در کانال‌ها، در استوری‌ها…
باید می‌پذیرفتم این را و کنار می‌آمدم، بعدش هم لابد چندماه و چندهفته و چندروز سپری میشود و من به چیزی دچار می‌شوم به اسم «عادت کردن» که گویا چیز بدی هم نیست و خیلی از دردها را مداوا می‌کند!
زنگ زدم به چند نفر و خبر را گفتم – البته دلیلش این بود که خودم راحت‌تر بپذیرم- شب را با سردرد سنگینی خوابیدم. بیدار که شدم، هنوز صبح نشده بود. بیرون زدم از خانه، به جای خلوتی رفتم، تنها بودم و ساعت‌ها فکر نکردم به هیچ‌چیز…
و باز هم آن التیام همیشگی به سراغم آمد: گفتم راحت شد! این همه رنج و تلاش و ایستادگی و شریف‌ماندن و فلان و بهمان، آخرش که چه؟ اصلا چه کسی حکم می‌دهد که ما زنده‌ایم و او مردُه است؟! چه کسی برای خوب‌بودنِ ما، فرش قرمز پهن می‌کند…؟
مگر زندگی، قرار است پاداشِ شایستگی به کسی بدهد ؟!یادم آمد ده سال پیش که مشغول کارهای چاپ کتاب “ترس از ترسیدن” بودم، به من گفته بود: هیچ ایده‌آلی در زندگی وجود ندارد، زندگی تلفیقی از همین نرسیدن‌ها، تمام‌نشدن‌ها، به دست‌نیاوردن‌ها، رها کردن‌ها، رفتن‌ها، نبودن‌ها و نداشتن‌هاست… کامل شدن، چیزی نیست جز تجربه کردن مجموعه‌ای از نقص‌ها و محدودیت‌ها… طوری بمان که دانستن و نداستن، برایت تفاوتی نداشته باشد؛ گاهی اوقات، دست کشیدن از تلاش برای دانستن، نهایت شجاعت است…
دیدگاه‌ها: ۴ دیدگاه
حیدر رفیقم بود ، از همان بچگی ، از اول دبستان ، در مدرسه مهر آئین .
تا کلاس نهم با هم بودیم ، در یک مدرسه ، اما باید از اول دبیرستان از هم جدا می شدیم چون او رشته ادبیات را
انتخاب کرده بود و من ریاضی فیزیک را و هر جه گفت تو هم باید بیایی ادبیات ، من قبول نکردم چون من معتقد بودم که ادبیات را هرکسی میتواند خودش بصورت خود آموز بخواند اما ریاضیات و فیزیک را باید در کلاس درس یاد بگیری …….
القصه ، تا آخر دبیرستان با هم بودیم ، او مینوشت و من میخواندم و من مینوشتم و او میخواند تا اینکه او رفت دانشسرا ( تربیت معلم ) و منم رفتم دانشگاه ، شهر مان هم دوتا شد او رفت کرمانشاه و منم رفتم تهران .
دیگر بندرت همدیگر را میدیدیم شاید دو سه سال یکبار ! تا آخرش یکهو 10 سال همدیکر را ندیدیم و او را اتفاقی در نمایشگاه کتاب دیدم .
از کتابهایی که نوشته بود و چاپ کرده بود گفت و از آنهایی هم که نوشته بود و چاپ نکرده بود .
و زمان گذشت و چه زود گذشت که ناگهان گفتند حیدر در بازگشت از کوه قلبش از کار ایستاده است ، باور نمی کردم ، مگر میشود ! حیدر نه سیگار میکشید و نه لب به حرامی زده بود ، بدن قوی ! حتی یادم نمی آید که حیدر یکبار مریض شده باشد !!!
دبیر ادبیات من بودن …. هنوز کتاب ئرمس نامه شان را دارم با امضای خودشان…. بسیار انسان شریفی بودن… اتفاقی این مطلب را دیدم و ناراحت شدم از درگذشت ایشان….سالهاست من معلم هستم ولی هنوز احساس می کنم شاگرد کوچک بزرگوارانی چون ایشان هستم….
من هم بخدا قسم زمانی که خبر فوت ایشان را شنیدم خیلی خیلی خیلی متاثر شدم.خبرشو از روی اعلامیه اخوی بزرگوارش استاد کریم،که ایشان هم در زمان تحصیلات دبیرستان معلم و استادم بودن،و بعدش هم مدتی کوتاه خبر فوت برادر دیگر دکتر رستم
همه ی اینها خیلی برایم دردناک بود چرا که سه عزیز ،سه برادر،سه نخبه از یک خانواده متمدن و فرهنگی در فاصله زمانی خیلی کوتاهی، واقعا باورش خیلی سخت و تامل برانگیز هست.
استاد عزیزم زنده یاد دکتر حیدر کریم پور با عنوان تخلص شعری فانی . خدا روحش را با دیگر برادران سفر کرده و عزیزان شاد بگرداند.
بخدا انگار دیروز بود که زمزمه درس دادن سر کلاس و تدریس دلنشین و آرام گونه ، سرشار از عشق و معرفت،
حیف و صد حیف. اون کتاب ارزشمند ئرمس نامه فانی که با قلم زیبای خودش یادگاری برآن نوشتند و دادن به من، هنوز در کتابخانه وقتی میبینمش یاد گذشته برایم ترسیم میشود.
آن همه کمک و عنایت که در حق بنده برای شعر سرودن و شعر گفتن کم نیست که در نهایت توانستم کتاب شعری خودم را با یاری و همکاری ایشان به مرحله چاپ برسانم.
بخدا قسم همه ی اینها هیچ وقت از صفحه ذهنم تا زنده ام فراموش نخواهد شد.
خداوند شما را در زمره صالحان و عابدان قرار دهد.
روحت شاد استاد عزیزم دکتر حیدر کریم پور(فانی)
استاد یک بار فرمودند که چهارده کتاب نوشته اند ، اما من هر چه تحقیق کردم پیدا نکردم که چه کتاب های هستن
اگر کسی می دونه لطف کنه بگه