هه‌ڵگه‌ردان نامه‌ێ شاملوو وه ئایدا / د. سیرووس قامشلوو
ئایدا گیان ئەزیرم!
هەرچێ فرەتر دۊنمەد، هەوەجەێ دییند فرەترەو بوود. دویەکه یه‌ێ کەمێ دیمەد. له ئێواره، تەنیا و ویڵ له ناو خیاوانەیل چووڵ و تاریک ئێ دەوره گەردیم و وه تو فکر کردیام. ئەگر نەچیامه دەیشت، تۊیەنستیام چەن کەڕەت بیشتر بۊنمەد، وەلی چۊ وەتۊمە پید بچوو بخەف و تونیش وە قەوڵم نەکردید. وه ناڵانجی، نەییند ک خڕیمە گیان و له ماڵ دامە دەیشت تا بچی کەمی ئاساش داشتۊد و شەکەتی دەرکەید. وه یه فکر نیەکەی ئەگه‌ر نەخوەش بی و بکەفی، چه وه سەرمان تیەێ؟
هه ئەو جووره ک وەتم ساتەیل فرەێگ خێاوانەگان گەز کردم و وه تو فکر کردیام. وه خانمی و تەرک و تەراوی و شەخسییه‌ت و گەورایی تو. وە میرەبانی و خەنیند فکر کردیام. وه قسەیلێ ک له دەمد شنه‌فتم و – هه‌رسه‌ێ فره نه‌ۊ – و ئێ جووره وەختم خوەش و شیرین کردنه، فکر کردیام.
وه‌تم : فره، فره فره خوه‌شمه پید تیەێد. وه‌تی : هەر چێ ئێ قسه دوارەو کەی، هەم دواره خوەشم تێ بشنەفمەێ . هه ئێ وت و وێژ کوڵه، چۊ هەڵگردان شێعرێ ڕەنگین، چۊ بەشێ له گورانیێ دڵ تەزن، له ناو دڵم دوارەو کردیام و جواوه‌گەی تو، وه ئەو زاراوەێ شیرین خوەده، هه خڕ دیامه ناو زەیلم و دوارەێ کردیام. ولی فکر نەکەی وه ئێ دواره کردنه، ئەڕاێ قرتکی، تۊیەنستمه خوەم دڵنیا بکەم، نه !.
م تەنیا وەختێ ئارام و ئاساش گرم و ئەو وەخته ک وە تو فکر نیەکم، ک له پاڵ تو بووم و تو له لام بید. وەختێ نیید، چۊ مناڵێ ک دۊر له باوش داڵگی بوو، وێانک گری و وه ئەسباووازیێگ باێه‌د گووڵێ بێیەی، له ناڵانجی بایه‌د خوەم وه یا گ ئەۊ وەخته ک وەل تونەو بیمه، وه یاگ قسەیلد، خەنیند، ئەخم و تەخمد، ئەو «خودا خودا» وەتنده – ک م چەنێ خوەشمەپێ تیەێ و له ئەو وەتنده گوڵ وه گیانم وارێ -، دڵم خوەش و سەرم گەرم بکەم . وه ڕاسی ئەو «خودا خودا» وه‌تنده چەنێ ئەراێ م خوەشه! زانی ؟!
وەختێ له شنه‌فتن «ئانکدوتی» خه‌نیند گرێ و – چۊ همیشه، له سادەترین و مناڵانەترین چشته‌یل – هه چۊ مناڵی خوەشد تیەێد و وەختێ ئۊشی: «قەێەخەس» و ( وه خەیاڵ خوەد چەنێگیش قورس ئۊشی )! وه‌لی دۊینی ک هم دوارە م نووڕمە پید و ئه‌و «قەێەخە» وه‌تنده نوام نیەگری.
ئو وەختەسەک تۊیەنم ئەو «خودایا خودایا» وەتننده هەم دواره بشنەفم و لەزەت بوەم.جەسه و گیان و دڵ تو، ئڕاێ خوه شی و شایی سازینه، چەنێ ناڕه‌حەت بیم ئەو شەوه، ئەڕاێ تو له ژیان گەن و سەخت و پڕ له ژان خوەم وەتم. و تو له شایی و خەنین مەزاقد – که وه بۊچکلەترین چشتێ وه ده س تییه‌ێ-، نوا گردم.
ئەگه‌ر بزانستیام ک لە شوون ئەو همگه سەختی و بێ سەر و سامانییه تۊیەنم تو وه ڕاحەتی وه دەس بارم، حه‌تمەن قورستر ئەوانه (ئەو سەختی و پەژارە )وە دڵ و گیان ڕەێ کردیام و سەور کردیام . دیمه ڕووحد چۊ مناڵی چەنی زوڵاڵ و پاکه. دیمه چۊ یه قسەێ ڕندانە و خوەش، وه‌لی ساده، ڕیشه‌ێ خەنین له ناخ گیان و دڵد وه لەرزین خەێ. هه له ئێ چەن دفەێ کورت و کەمه ک دیمەسەد، ناخ زوڵاڵ و پڕ له شایی گیان و دڵد، نووڕیمه و دیمە و تماشا کردمه.
ئایدای خوەشەویست من!
تو له پاکی و زوڵاڵی، چۊ مناڵێ مینی که ئەو وخته که په‌ساێ گیرێ، ئەگه‌ر کەسی وە دەس، سایەڕ مۊشی له قەێ دیوارەگه نیشاند بیەێ، هه ئەو وەخته ک دانەی ئەسر له بان گوپد داچکێ، دەنگ خەنیند ئاسمان گرێده وەر … تو هه ئیقه بێ خەڵت و خەوش و زوڵاڵی و ماسوومی . خوەشمه پید تیەید و گشت گیانم وه هانا و هاوار، تو چڕن . ئه‌و جامەکە ک من تواستم تا نەخش گیان خوه‌م له ناوی بۊنم، تونی ! وه تمام گیان و ڕووحم، موختاج دیین و خەنین دەم و لێو تونم، و تەنیا ئیسەسه ک وە یه ڕەسیمه ک : له گشت ژیانم تا ئێمرووژ، چەنێ له دەس چیمه و چەنێ تەنیا و چەنێ بەێ بەخت بۊمه. ئەڕا یەسه ک ئیسا، له شوون پەێا بیین دجارەێ تو، دی قرار و سەور نەێرم . دی نیەتوام ئەڕاێ کورته کاتێ له باقی عومرم، دۊر له تو و له ئیحساس تو بووم و له لید جیاوە بووم .
وه کەسی ک هیچ وەختی، هیچ چشتێ نێاشتێیه حەق بیه ئێجووره بوود. وه حەق به من که چۊ مناڵێ، مناڵانه خوەشمه پید باێد.
ئیسه، وه چاوەڕیی یه ک سوو هەم توام تو بۊنم، توام زۊ بخەفم. ئەگه‌ر خاوم نەوەێەو، ئێمشەوم چەنێ ساڵێ دریژ بوو . چۊ خاوم نەوردەو و تو هەم ئێقه‌ره وه خوەم نزیک دۊنم و هەم ئێقەره ئەلان له لید دۊرم، دەسه پاچەم کردۊ، هر چێ له تو و مێهره‌بانی و قسەیل و نووڕین و خەنین سەر لێود، وه یاگم هات، دجارەیان کردم. ئێ بیرەوەری و وت و وێژه، هه لەێوا، له دڵم، دجاره و دجاره و دجاره بود و تکرارێ کەم:
– ئایدا گیان هەر چی تو دلت بتوای…!
– له دڵ من مەۊش! که ئەو وەخته فره چشت تواێ…!
-خو ! ئایدا گیانەکەم، باید وه قسەێ دڵیش گووش بیەێ
– تو چه؟ تو وه قسەی (دڵ)گوش دەی؟
– ئوووووه چ جووریش! هه‌ر چێ بۊشی گووش دەم!
ئه‌ڕا یه ک یەجوورێ خوەم ئەڕاێ خەفتن تەێار بکەم وەتم وەل تونەو قسه بکەم : ئێجووره، له بان قاقه‌ز … ئێ جووره چما خاس تره.
مەگر نەوەتی هەرچێ ک بۊشم خوەشمه پید تییەی، هەم دجاره تواێ بۊشم و قسە بکم. خوەشد تیەی بشنەفی ؟! پەس هەیه خاسه، خوەنیدەی و دجاره خوەنیدەی و ئەگه‌ر دڵد تواست، هم دجاره خوەنید. قسەیلم وەل تونەو بنێ نیەتیەێ، وه‌لی چشتێ کەفته یاگم ک له ناڵانجی باێه‌د ئێ دەنگ و باسه هه له ئێره وه کوتایی بڕەسنم و دی هۊچ نه‌ۊشم: – زانی چه‌س ؟ کفته یاگم، ئەو قسەێگه ک تو خوەشد تیەێ ک من ئەڕاد هەه دجارەێەو بکەم و بۊشمەێ، تو یه دفەیش وه من نەوەتیەسەێ! یەیش تەڵەو م له تو ..!
نزیکیه‌یل سات سێ دەم شەوەکی، هەفتم خُرداد چِل و یەک
انتشار در هفته نامه صدای آزادی / شماره 682