برای آن پژوهشگر و فرهنگی نجیب/ دکتر رضا موزونی
صدای آزادی: نامش را روزگاری شنیدم که فرهنگ و ادب کوردی چون امروز بر سر زبانها نبود. نامش را روزگاری شنیدم که هنوز طلسم شب شعرهای کوردی نشکسته بود.
کریم کریمپور! نامی که با فرهنگ و ادب کورد گره خورده بود. اوایل دهه هشتاد خورشیدی که اولین برنامه های دیار خوش نیشان در رادیو را نویسندگی و گویندگی می کردم، او را به همکاری دعوت کردم و او چند برنامه را به معرفی «لاوه لاوه های کوردی» پرداخت. اما زیاد اهل رسانه نبود، بیشتر عاشق نوشتن بود.
فرهنگ «خوهر هه‌لات» را خودش برایم آورده بود و صغحه ی اولش را با خط خودش نوشت و به من هدیه کرد. کم حرف بود، براستی دغدغه‌ی زبان و فرهنگ کوردی را داشت و سالها روی دستور زبانش کار کرد. افسانه ها و حکایت های تقویم کوردی را نوشت.
استاد کریم کریمپور با پشتکار و در سکوت، قلم را برای ثبت داشته های فرهنگ سرزمین مادری اش را برداشت و تا آخرین لحظه های عمرش آن را بر زمین نگذاشت. او مردی شریف و دوستی صادق بود، یکبار با من تماس گرفت و گفت در یکی از آثارش یک شعر از من را در شمار شعرهای عامیانه آورده است و ناراحت بود و گفت در یکی از روزنامه ها می نویسم که این شعر از تو بوده است و بعد هر دو خندیدیم که از این دست مسائل زیاد پیش می آید.
در روزگاری که” نان “حرف اول زیستن شده است.در روزگاری که مردم درگیر قیمت دلار و مسکن اند، امثال کریمپورها کم‌پیدا می شوند که عمر خویش را بر سر فرهنگ بگذارند.
او صبورانه با حقوق بازنشستگی معلمی ساخته بود و وقتش را برای نوشتن گذاشته بود. نوشتن یک فرهنگ لغت ،کار ساده ای نیست، به ویژه اگر اولین باشد و او سالها برای فرهنگ سه جلدی” خوهر هه‌لات” وقت گذاشت.فرهنگی که میراث‌ماندگار و سندی بر تلاش های دلسوزانه اوست.
چقدر برای دستور زبان کوردی اش تلاش کرده بود، معادل سازی اصطلاحات دستوری و آوردن مثالهای مرتبط. آن سالها که ما تازه وارد دنیای شعر شده بودیم ، او این کتاب را چاپ‌کرده بود. کریمپورها کم پیدا می شوند، کریمپورها نایاب‌اند.اگر هم باشند کسی احوالشان را نمی گیرد که فرهنگ همیشه مظلوم است.
سخت است اما با دریغ می گویم: این سالها دیگر کسی برای فرهنگ دلش نمی سوزد. استاد کریمپور، مهربان و‌صبور در میان ما زندگی کرد، عزتمندانه زیست و ناگهان از میان ما پر کشید در حالی که در قلمش همچنان شور نوشتن بود.
از او نه آپارتمان های بلند بجا ماند و نه ماشین های مدل بالا که حقوق معلمی با مال و ملک بیگانه است. اما از کریم پور عزیز کتابهایی مانده است که فرهنگ و هویت دیرسال کرماشان تا به ابد به آنها تکیه می زند.
از استاد بی ادعای فرهنگ، “کلمه” به یادگار مانده است، ” کلمه” که راز مانایی است و او زیستن ابدی را در ذهن آیندگان با نوشتن برگزید.